ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ: ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ

Τι μπορεί να σημαίνουν τρεις θάνατοι που συντελούνται σε μια γκρίζα ζώνη εξαίρεσης και σε ένα νομικό κενό; Για άλλη μια φορά στεκόμαστε αποσβολωμένοι απέναντι στη θανατοπολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τη δυνατότητα της κυριαρχίας να αξιολογεί τη ζωή και να την τοποθετεί στα όρια της ύπαρξης και ενώπιον του νόμου. Η Αμυγδαλέζα αλλά ακόμα περισσότερο το νομικό νόημα που τη συνοδεύει, όπως όλους αυτούς  τους τόπους εξαίρεσης, καθίσταται ένα από τα κεντρικά διακυβεύματα της σημερινής πολιτικής σύγκρουσης. Αν θέλουμε να αναζητήσουμε την απάθεια που διακατείχε όλα αυτά τα χρόνια την κρατική εξουσία, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και των κινημάτων γύρω από τα φονεύσιμα σώματα των μεταναστών, πρέπει να αναλογιστούμε την θέση τους μέσα στα εν λόγω στρατόπεδα, αλλά και την έλλειψη κάθε νομικής ιδιότητας των πλασμάτων αυτών, που κατέστησε δυνατή ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός.

  Η διοικητική κράτηση, ως έσχατο και εξαιρετικό συνταγματικό μέτρο, στην οποία έχουν περιέλθει οι ζωές των μεταναστών συνιστά ένα σύστημα εγκλεισμού που προκύπτει χωρίς κανένα ποινικό αδίκημα. Αντιθέτως, οι κρατούμενοι βρίσκονται σε έναν κυριολεκτικά άνομο χώρο, χωρίς δικαιώματα και κανένα νόμο να τους προβλέπει με τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου να γίνονται δυσδιάκριτα. Η δυνατότητα της φυσικής εξόντωσης των εγκλείστων εντοπίζεται ακριβώς στη διάλυση κάθε νομικής  ταυτότητας των ανθρώπων αυτών. Όσοι αναγνωρίζουμε την συνθήκη αυτή δεν μπορούμε να αναμένουμε την έλευση μιας απροσδιόριστης «ελπίδας» αλλά ακόμα περισσότερο, την διάψευση της.

  Με την πρόσφατη αλλαγή συσχετισμών στην κεντρική εξουσία και την επικράτηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ο νέος κυβερνητικός σχηματισμός εμφανίστηκε ως ο μοναδικός φορέας επαναλειτουργίας του κράτους και διαφύλαξης της συνταγματικής νομιμότητας. Οι προσδοκίες  που καλλιεργήθηκαν στο πεδίο των καταστρατηγημένων δικαιωμάτων ως αποτέλεσμα των κρατικών πολιτικών εκτάκτου ανάγκης, έσβησαν, τη στιγμή που ο λόγος γύρω από το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης χάθηκε κάπου μεταξύ μιας νέας εθνικής ρητορικής και της διατήρησης του τείχους στον Έβρο. Έπρεπε να έρθουμε ξανά αντιμέτωποι με άλλους τρεις θανάτους για να εμφανιστούν εκ νέου στο διάλογο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η μέγιστη αυτή μορφή της κατάστασης εξαίρεσης και η έκτακτη θέσμισή της, έναντι της επικαλούμενης «συνταγματικής τάξης».

  Η μετατροπή των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας ως μια μορφή εναλλακτικής κράτησης αποσιωπά κατάφωρα δύο σημαντικές παραμέτρους της πολιτικής αυτής. Αρχικά, ο κατατετμημένος σε ζώνες κοινωνικός ιστός, διατηρείται, όπως και οι διαβαθμίσεις των εγκλείστων, στα στρατόπεδα, αλλά επιχειρείται να δοθούν κάποιες εγγυήσεις στα όρια του νόμου και της εξαίρεσης, όπου είναι δυνατόν να επιβιώνουν οι παράλληλες κοινωνικές ζώνες όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα κάτω από την προστασία της νέας κρατικής τάξης . Δευτερευόντως, διατηρείται το ιδιότυπο καθεστώς του κρατούμενου-φιλοξενούμενου, καθώς στα νεόκοπα αυτά κέντρα φιλοξενίας η μορφή του έγκλειστου είναι το ίδιο νομικά αταξινόμητη και ακατανόμαστη, ενώ η διαρκής αστυνομική διευθέτηση και επιτήρηση παραμένει στο εξωτερικό των γκρίζων αυτών τόπων. Τι σημασία θα έχει πλέον ένας θάνατος στα νέα αυτά κέντρα φιλοξενίας;

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν τον βασικό πυλώνα των νέων ολοκληρωτικών νομικών τεχνολογιών εξουσίας. Κάθε άμεση ή έμμεση αναγνώριση τους θα φέρει μέσα της ξεκάθαρα το ιστορικό λάθος της συνολικής επικράτησης ενός παγκόσμιου ολοκληρωτισμού και της διαρκούς αναπαραγωγής του ρατσισμού και του φόβου. Τα κινήματα ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν μπορούν παρά να διατηρήσουν μια ανυποχώρητη στάση, κάνοντας σήμερα δυο βήματα μπροστά με την οριστική κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης και την διάλυση του καθεστώτος εξαίρεσης.

Να κλείσουν τώρα όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων.

 από ak2003.gr