Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Τα κόκκινα σταράκια…

Της Κατερίνας Παπαστεργίου

Μέσα στο πλήθος, ανάμεσα σε τόσα ζευγάρια γυαλισμένα, καινούργια, ακριβά, δερμάτινα, λουστρίνια που σε θαμπώνουν και βλέπεις αλλιώς, εσύ ξεχωρίζεις ένα ζευγάρι πάνινα, φθαρμένα, κόκκινα σταράκια! Κατακόκκινα σε μια απόχρωση αντισυμβατική στο μουντό γκρι, ασυνήθιστη που βγάζει μάτι και μια ελευθερία στα δεμένα κορδόνια που και να τα πατήσεις δεν πέφτεις ποτέ. Ο φόβος ανύπαρκτος, όλα τα ερωτηματικά, οι άμυνες και τα ανείπωτα κάτω από την σόλα, κρυμμένα καλά στο πάτωμα με ένα αποτσίγαρο κολλημένο στον πάτο που δεν φεύγει ποτέ. Άνετα με πρόσωπο καθαρό, λευκό και ας έχουν λίγες γρατζουνιές να θυμίζουν εκείνες τις στιγμές που ένιωσες τον πάτο σαν να ήσουν ξυπόλητος, σαν να περπατούσες σε γυαλιά με πόδια γυμνά.

Τα κόκκινα σταράκια σε κοιτούν, στραμμένα πάνω σου νιώθεις να σε «καρφώνουν» επίμονα, τι και αν έχεις πλάτη; Σαγηνευτικά και μάγκικα έχουν τον τρόπο να τραβούν την προσοχή σου αθόρυβα, τόσο ήσυχα σαν να τρέχεις με τα παπούτσια στο χέρι. Κρυμμένα μέσα σε τόσα άλλα, καταφέρνουν να φαίνονται από τις χαραμάδες των γύρω τους, φύσει χαρούμενα, μελαγχολικά με ένα δειλό πάθος και μια ένταση σχεδόν παιδική φορεμένα σε πόδια γέρικα, βαριά και κουρασμένα από τα χιλιόμετρα που έχουν διανύσει στα ταξίδια τους, στα ξενύχτια τους, στα νυσταγμένα πρωινά τους. Σε φλεγόμενους δρόμους, σε αστραφτερά μαρμάρινα σκαλιά και σε ξεθωριασμένα ξύλινα παγκάκια ουρλιάζουν θυμό πλημμυρίζοντας νιότη και ανησυχία ζωγραφίζοντας ελπίδες.

Δυο φορεμένες καρδιές κατακόκκινες, καμιά φορά η μία πατάει την άλλη, εκεί στις αγαπησιάρικες αγκαλιές και στους αιματοβαμμένους καυγάδες. Τι και αν συναντιούνται και χαιρετιούνται με τόσα άλλα ζευγάρια και χρώματα; Kανένα δεν μοιάζει με αυτά. Όλα ίδια αλλά τόσο διαφορετικά όσο οι πατούσες που τα φορούν. Ξαναγυρνούν στο σημείο που ξεκινούν και πάλι από την αρχή. Αρκεί η παρέα τους να είναι η γνωστή, εκείνη που έχει αγαπηθεί πολύ και θυμίζει σε αυτά την πρώτη γρατσουνιά των απωθημένων τους. Πάντα γυρνούν εκεί, δίχως γιατί και επειδή. Εκεί που τα χαμογελούν και τα αφήνουν να περπατούν ακόμη και πάνω στα πιο κοφτερά πετραδάκια…….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου