Η Παν-αγία «μου» χαστουκίζει

Συγχωρέστε με. Στο πρόσωπό της είδα τη δική μου «παν-αγία». Αλλά τέτοιες μέρες μπορεί να έμοιαζε έως και ανίερο να μιλήσω γι΄ αυτό. Και σίγουρα δεν θα το έκανα αν δεν είχε προκύψει η Σαμερέχ Αλινετζάντ στον δρόμο μου, που σχεδόν μου το επέβαλε. Μέσα από μια ιστορία, που έκανε τον γύρο του κόσμου, με την ευκολία που κάνουν στις μέρες μας, οι ιστορίες, τον γύρο του κόσμου.

Όλα ξεκίνησαν το 2007. Ένας άγριος καβγάς μεταξύ δυο ανδρών. Του Μπαλάλ, τότε 19 ετών, με τον Αμπντολάχ. Ο πρώτος λάβωσε θανάσιμα στον λαιμό τον δεύτερο. Το πρωί της περασμένης Τρίτης αναμένονταν να εκτελεστεί ο Μπαλάλ, στην πόλη Νοσάχρ, στο βόρειο Ιράν. Σε μια χώρα, που μόνο από την αρχή του έτους μετράνε 177 απαγχονισμούς ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων 2 γυναικών, αυτό δυστυχώς είναι μια πρακτική συμβατή με τους κανόνες ηθικής τους και σύννομη με τις συνειδησιακές τους αξίες.

Όλα ήταν έτοιμα για τον απαγχονισμό. Ο αέρας μύριζε αίμα, εκδίκηση, δικαίωση. Όλα έτοιμα. Ο Μπαλάλ, η κρεμάλα, το σκοινί. Οι γονείς του Μπαλάλ, οι γονείς του Αμπντολάχ. Η κοινωνία. Μα πόσοι άνθρωποι παρακολουθούν αυτό το «θέαμα»; Όλοι παρόντες. Σε ρόλους επιβεβλημένους, καθοδηγούμενους, συμφωνημένους, αρχέγονους.

Όλα έτοιμα. Έτοιμα; Πόσο έτοιμα να ‘ναι Θεέ; Όποιε Θεέ!

Του πέρασαν τη θηλιά στον λαιμό. Πώς κρατιέται η ψυχή και δεν φτερουγάει πριν φτερουγίσει; Πώς κρατιούνται τα μάτια των γονιών μέσα στις κόγχες τους; Ποια μάνα αντέχει; Ποια στήθια που βύζαξαν μένουν στη θέση τους; Ποια χείλη που νανούρισαν; Μάνα του Μπαλάλ. Ποια μάνα; Του πέρασαν τη θηλιά στον λαιμό. Όλα ήταν έτοιμα. Όχι! Ετούτη τη φορά, θα ήταν μια άλλη φορά.

Η μητέρα του θύματος, Σαμερέχ Αλινετζάντ, προχώρησε σαν σε αρχαία τραγωδία. Το αίμα στα νύχια, η ανάσα τρένο, τα δόντια χτισμένα, σφιχτό το στόμα, τα μάτια πυρκαγιές… Στάθηκε απέναντι στον Μπαλάλ στο ικρίωμα. Ο φονιάς του σπλάχνου της. Αυτός! Κύματα να ξεσπάν σε βράχια συναισθήματα, άγριος καταρράχτης το αίμα στις φλέβες… «Είναι δύσκολο να έχεις ένα σπίτι άδειο» είπε. Σπίτι ή εκείνη «σπίτι»; Όλη της ένα σπίτι, κατοικημένo μόνο από φαντάσματα. 4 χρόνια πριν είχε χάσει ακόμα έναν γιο της, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μετά ήρθε η σειρά του Αμπντολάχ από τα χέρια του Μπαλάλ… Ο Μπαλάλ απέναντί της…

Όλα θα είχαν πάρει τον δρόμο τους εκείνη τη μέρα. Μόνο που…

Εκείνη την ημέρα, αφού η Σαμερέχ είπε αυτό που είπε, σήκωσε το χέρι της και έριξε με όση δύναμη φύλαγε μέσα της, ένα χαστούκι στο πρόσωπο του Μπαλάλ. Και μετά, μαζί με τον άνδρα της του αφαίρεσαν τη θηλιά από το κεφάλι. Η Σαμερέχ, μάνα του Αμπντολάχ, του χάρισε τη ζωή.

Συγχωρέστε με. Η δική μου «παν-αγία» χαστουκίζει. Η ψυχή της βουτάει σε όλα τα συναισθήματα. Και στα μαύρα. Θυμώνει, μισεί, ζητάει εκδίκηση, διεκδικεί το δίκιο του παιδιού της. Δεν προσβλέπει ανάσταση, αλλά αντάμωση. Κι ανταμώνει… Με κάποιον δικό της τρόπο ανταμώνει. Η δική μου παν-αγία. Aπόλυτα ενεργή, θηρίο κι αρνί, μάνα… Όλων των παιδιών. Και ‘γω λατρεύω το χαστούκι που δίνει… Πριν… Την τελευταία πράξη. Ενός δράματος… Για δυο μάνες.