στο Αλληλέγγυο Ιατρείο Πειραιά και στο Ανοιχτό μας Σχολείο,
έφυγε βιαστικά για το μεγάλο ταξίδι...
Την πρόδωσε αυτό που περισσότερο από όλα αγάπησε... Η καρδιά της!
Να προσέχεις καλή μου Νικολέττα στο δρόμο...
Είσαι στενάχωρη και χαρίζεις απλόχερα ό,τι έχεις να δώσεις...
Για αυτό μη δώσεις και τον τελευταίο οβολό...
Ο βαρκάρης δεν θα σε περάσει απέναντι!
Μην μου στερήσεις την ελπίδα να σε ξανασυναντήσω.
Να ξέρεις πάντως πως την Πέμπτη το πρωί που θα πάω
στη βάρδιά μας στο Ιατρείο, μαζί θα ανοίξουμε την πόρτα...
είναι σειρά μου να πληρώσω τους καφέδες μας...
Μια κρύα σοκολάτα για σένα .. καλοκαίριασε πια!
Με τα δικά σου χέρια θα γράφω τα ραντεβού των ασθενών
και των επισκέψεών τους .. Με το δικό σου πλατύ χαμόγελο
θα τους υποδέχομαι και θα κοιτάζω πάντα τους ανθρώπους...
Στις 11:00 πάλι θα ακούσω την φωνή σου να μου λέει :
" Θα βγω για ένα τσιγαράκι στο μπαλκόνι" και το μεσημέρι
που θα τελειώσουμε την βάρδιά μας , " είμαι κοντά" , θα μου πεις...
" πάω και με τα πόδια " .. Κι ας ξέρω οτι θα πρέπει να περπατήσεις
μισή ώρα μέσα στη ζέστη για να μην κουράσεις κανέναν.
Τη Δευτέρα στο Σχολείο Μεταναστών μαζί με την Λίτα και την Βάγια,
θά έρθω να σας καλησπερίσω και εσύ πάλι αστειευόμενη
θα μου πεις : " Καλησπέρα κύριε Προϊστάμενε !! "...
Θα διαλέγεις ρούχα για όσους κρυώνουν , θα μοιράζεις σαπούνια
για να πλύνουν τις πληγές τους οι κρατούμενοι ,
θα στρώνεις κλινοσκεπάσματα για να έρθουν να πλαγιάσουν
όλοι οι κουρασμένοι αυτού του κόσμου...
Τίποτα από όσα ζήσαμε δεν θα τ' αφήσω να χαθεί , Νικολέττα μου...
Θα τα κρατήσω μέσα μου μαζί με την εικόνα σου
σαν ο,τι πολυτιμότερο συνάντησα σε αυτή τη ζωή...
Καλό Ταξίδι και Καλή Αντάμωση...
Φώτης Ανδρεόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου